Chapter 1

Choroby są po to, by nam przypominać, że nasz kontrakt z życiem może być w każdej chwili unieważniony. - Emil Cioran

Cześć . Nazywam się Vivienne. Vivienne Grant.  Jestem zwykłą 17 latką , chodzę do szkoły , mam masę przyjaciół , kochającego chłopaka i wyrozumiałych rodziców. Jestem jedynaczką i mam wszystko czego tylko zapragnę...

Zaraz.. Kogo ja chcę oszukać? Nie mam ani przyjaciół , ani chłopaka , ani nawet wyrozumiałych rodziców.

Nie chodzę do szkoły , nigdy nie dostawałam tego czego chce. A przecież zawsze chciałam tak niewiele...

- Pani Grant czy mógłbym prosić panią do gabinetu ? - moja mama szybko wstała z krzesła.

Podniosłam wzrok na lekarza , który powiedzmy sobie szczerze należał już do mojej rodziny , ponieważ znamy się odkąd pamiętam .

- Zaraz ! - zawołałam za oddalającymi się moją mamą i Panem Shermanem - To chyba dotyczy mnie prawda ? Powinnam być przy tej rozmowie !

Moja mama popatrzyła na mnie poważnie , a Pan S przygryzł wargę . 

O co im kurwa chodzi ? 

- Vivienne... no cóż... - Wzrok lekarza błądził po ścianach szpitalnego korytarza , po krzesłach i podłodze 

- Dobrze - powiedział

Odetchnęłam głęboko. 

- Został Ci miesiąc życia - Cztery słowa. Cholerne cztery słowa które zmieniły wszystko. 

Zacisnęłam powieki i usta próbując nie wybuchnąć płaczem. Wiedziałam , że to już koniec , że nie cofnę wyboru Boga.

Boga ? Czy on w ogóle istnieje ? Jeśli tak to dlaczego odbiera mi to co mam najcenniejszego ? Dlaczego odbiera mi życie ? 

Za miesiąc. Za miesiąc już mnie tu nie będzie.  To chore. 

- Nie - pokręciłam gwałtownie głową - To na pewno pomyłka. Pan się pomylił!!! Przecież wszystko będzie dobrze prawda mamo ? 

Popatrzyłam z dziką nadzieją w oczach na swoją rodzicielkę , która zaniosła się gwałtownym szlochem.

- A-ale terapia  - potarłam gwałtownie swoje skronie . Tak.. Ostatnio czułam się trochę gorzej , ale nigdy nie przeszło mi przez myśl , że to już koniec . Leki brałam odkąd pamiętam , a szpital był moim drugim domem. Zawsze jednak powtarzano mi , że jest już lepiej , że mój organizm walczy , że jestem dzielna a białaczka to nie jest wyrok. Nie potrafiłam dopuścić do siebie myśli , że mogłabym po tylu latach walczenia z chorobą po prostu oddać się w ramiona śmierci . 

- Terapia nie daje żadnych rezultatów. Robiliśmy wszystko co w naszej mocy. - Sherman popatrzył na mnie współczująco - Przykro mi Viv.

Zamilknął na chwilę oczekując mojego gwałtownego wybuchu płaczu, ale nic takiego się nie stało.

- Nie mogę dokładnie stwierdzić ile dni ci pozostało . - kontynuował - Jeśli chcesz możesz pozostać w szpitalu , kontynuować terapię i brać leki. Ale to opóźni tylko trochę  działania choroby. 

- Nie ... Chcę wracać do domu i cieszyć się czasem , który jeszcze mi został -  mój głos się załamał . Podeszłam do lekarza i uściskałam go z całej siły .  - Dziękuję za wszystko. Do widzenia Panie Sherman . 

Wzięłam głęboki wdech i wybiegłam z gabinetu Pana S . Słyszałam tylko za sobą zapłakany głos swojej matki wołającej moje imię.

Siedziałam na łóżku w swoim pokoju.  Zostały mi tylko jebane 4 tygodnie. 4 tygodnie to 28 dni. 28 dni to 672 godziny , czyli 40320 minut , czyli 2419200 sekund . W głowie słyszałam tykanie zegara , który nieubłaganie zbliża się do mojej ostatniej godziny , do godziny mojej śmierci . Pojedyncza łza spłynęła po moim policzku. Dlaczego ?  wciąż zadawałam sobie to pytanie . Co takiego zrobiłam ? Mam 17 lat , nigdy nie miałam chłopaka , prawdziwej przyjaciółki , nigdy się nie całowałam  i nigdy nie uprawiałam seksu. 

Wszystko mnie bolało. Chciałam krzyczeć i płakać ,   rzucać wszystkim co mam pod ręką i usiąść w jednym miejscu czekając na swój koniec. Słowa : Umrę za pieprzony miesiąc powtarzałam w myślach jak mantrę . Położyłam się a wzrok wbiłam w sufit. Nic w życiu nie osiągnęłam , nic nie zaznałam a już muszę umierać . Nie mam z kim nawet o tym porozmawiać . Nie mam rodzeństwa , któremu mogłabym się wypłakać . Tak ...rodzice. Nie chcę sprawiać im dodatkowych kłopotów. Już bez tego obchodzą się ze mną jak z jajkiem. Tata chodzi wiecznie niewyspany a mama ciągle płacze.  MIESIĄC . Co mogę zrobić w ten cholerny miesiąc aby choć trochę poczuć smak życia zanim ostatecznie zostanie mi ono zabrane ? Podniosłam się gwałtownie do pozycji siedzącej. Upss złe posunięcie. Przed oczami zaczęły tańczyć mi  czarne plamki . Oddychaj Viv - nakazałam sobie w myślach . Minęła niecała minuta zanim mój organizm wreszcie się uspokoił.  Podeszłam do biurka , z którego szufladki wyciągnęłam czystą kartkę papieru i długopis po czym usiadłam na podłodze. Długo wpatrywałam się w kartkę aż wreszcie drżącą ręką napisałam: ,,Zanim umrę'' .Ciepło rozlało się po moim ciele. Przełknęłam głośno ślinę i jeszcze raz przeczytałam to co udało mi się napisać .

Zanim umrę :

- chcę wyjechać w nieplanowaną podróż

- wpaść w nałóg

- zaliczyć szaloną imprezę i upić się do nieprzytomności

- spróbować narkotyków

- przeżyć swój pierwszy raz

- przetańczyć całą noc

- zrobić sobie tatuaż

- złamać prawo

- leżeć na ulicy i patrzeć, jak  zmieniają się światła 

- Jechać samochodem z prędością światła

- zakochać się 

Postanowiłam się przejść . Tak bez celu... Donikąd .

Musiałam ochłonąć. Wiem , że rodzice pewnie będą się martwić i strasznie się wkurzą, ale co mogą mi zrobić ? Dać karę ? 

Zaśmiałam się sama do siebie i otuliłam szczelniej płaszczem. Chłodny jesienny wiatr dawał się we znaki .Spacerowałam alejkami jednego z Londyńskich parków blisko mojego domu .  Było już grubo po północy.

Cóż ... Może nawet nie zorientują się , że mnie nie ma . Pewnie myślą , że śpię.

Z rozmyślań wyrwał mnie czyjś przerażony krzyk dobiegający zza opuszczonego budynku.

Wystraszona odwróciłam się w tamtym kierunku. Już chciałam zawracać i uciec , ale ciekawość i ewentualna chęć pomocy wzięły górę .  Nie wiem co ja sobie wtedy myślałam ! Że jestem jakąś pierdoloną super bohaterką ?!! 

Wolnym krokiem ruszyłam w stronę opuszczonego budynku. Bałam się. Cholernie się bałam , ale chyba właśnie o to mi chodziło. O jebaną adrenalinę. Dzięki temu czułam , że żyję. Dzięki adrenalinie.. Dzięki strachowi ... Dzięki uczuciom . 

Starałam się poruszać jak najciszej potrafię i w sumie niezle mi to wychodziło. Gdy dotarłam za róg budynku , to co zobaczyłam przerosło moje najśmielsze oczekiwania.

Wysoki blondyn przypierał do ściany jakąś dziewczynę , która gwałtownie szamotała się w jego ramionach. 

- Zostaw mnie ! Puść ! Błagam - słyszałam jak łkała

Chłopak niespodziewanie uderzył ją z całej siły w twarz.

- Uspokój się suko ! - warknął a mnie momentalnie przeszły ciarki  - zrobię co mam zrobić , a jak będziesz grzeczna to może wyjdziesz z tego żywa.

Dziewczyna zaszlochała. Dalej próbowała się wyrwać , jednak On udaremnił jej starania uderzając ją po raz kolejny . Znowu w twarz . 

Szybkim ruchem chwycił ją za nadgarstki i przyparł je do muru.

- Jeśli spróbujesz krzyczeć to cię zabiję rozumiesz ?  - powiedział ostro.

Jego ofiara gwałtownie pokiwała głową. Blondyn podciągnął jej sukienkę do góry i sięgnął do paska swoich jeansów. 

Wtedy ocknęłam się z transu i naprawdę chciałam coś zrobić , ale moje szanse w porównaniu z wysokim i umięśnionym chłopakiem były nikłe . 

Widziałam tylko jedno wyjście z tej całej sytuacji . 

Ucieczka ! Odwróciłam się gwałtownie na pięcie i chciałam ruszyć biegiem przed siebie , jak najdalej stąd  . Niestety skrzypiące pod moimi nogami liście sprawiły , że mój plan spalił na panewce.

Szelest liści sprawił , że blondyn odwrócił głową w moją stronę i napotkał mój przerażony wzrok.

KURWA !

...................................................

Hej :) Nazywam się Natalia bla bla bla. 

Do napisania tego opowiadania i założenia bloga zainspirowała mnie książka "Zanim Umrę" .

Mam nadzieję , że ktoś to będzie czytał . Miło byłoby zobaczyć tu jakieś komentarze , żebym wiedziała , że to co robię ma jakiś sens.